Het heeft even geduurd om, met het drukke activiteitenschema van meneer Verhagen en dat van de interviewster, tijd te maken voor een kopje koffie en een goed gesprek, hij herinnerde me er ook weleens aan in de gang met “Kom je nog?”.
Meneer Verhagen, een markante man. Zijn appartement is een en al gezelligheid. Het staat en hangt vol met dierbare herinneringen en mooie foto’s. Meneer Verhagen kennen wij als een ondernemende man, dol op muziek wat hij graag laat horen door zijn deur open te zetten en de muziek voluit door de gang te laten schallen. Een dansje op zijn tijd slaat hij ook niet af.
Tot op zeer hoge leeftijd ging hij op pad in Piershil om met zakken vol zelf geplukte appels en peren terug te komen. Doordat mijn kantoor tegenover zijn appartement was, werd er regelmatig wat toegeschoven.

Meneer Verhagen neemt ons mee in het verleden en vertelt over het heden

We beginnen het verhaal op 10 mei 1945, de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. Meneer Verhagen 14 jaar oud en geboren in Dinteloord zou gaan solliciteren in Vlissingen, dit lukte niet door de vele bombardementen van de geallieerden op dat moment en daarom vluchtte hij naar Westkapelle. Hier kon hij bij de plaatselijke banketbakker aan de slag. Zijn hele geschiedenis uit deze periode is verweven met beschietingen en bombardementen, een zware periode waarbij hij bekenden verloor en zelf moest schuilen in een waterput in Dinteloord. Na de oorlog werkte meneer Verhagen voor verschillende werkverschaffingsprojecten onder leiding van de Nederlandse Heidemaatschappij totdat hij opgeroepen werd voor de dienstplicht. In die tijd werden veel dienstplichtsoldaten uitgezonden naar Indonesië, meneer Verhagen werd, tot zijn vreugde, afgekeurd en werd gestationeerd op Vliegbasis Woensdrecht. Tijdens zijn diensttijd trouwde hij en samen met zijn vrouw kregen ze in de loop der jaren 3 kinderen, 1 jongen en 2 meisjes.

Na de moeilijke oorlogsjaren kwam meneer Verhagen uiteindelijk op de tram terecht, lijn 2 in Rotterdam-Zuid. Hij wisselde regelmatig van tram omdat hij de straten goed wilde kennen want zei hij, “ik moest een keer invallen voor een collega met stadsvrees en het was handig dat ik de straten zo goed kon”. Hij vond het leuk op de tram.

Samen met zijn vrouw en kinderen heeft hij veel gereisd, veel in Nederland met de tent maar via kennissen kwamen ze ook in Oostenrijk terecht. Een mooie anekdote is dat terwijl hij met zijn zoon hoog in de bergen stond, die dit prachtige landschap voor het eerst zag, zei “we zijn nu kort bij onze lieveheer pa”.

Op mijn vraag wat meneer lekker vindt om te eten, “alles wel, ik moet altijd kiezen en vandaag hadden we postelein. Op vlees ben ik niet zo gek, ja speklapjes maar die zijn er niet vaak. Ik vind alle activiteiten leuk, maar bij zingen de wat vlottere liedjes”. Samen bekijken we een fotoalbum van een reis naar Zweden die gevuld is met eigen foto’s en foto’s gemaakt van foto’s in een reisgids (een handigheidje van meneer Verhagen om ook afbeeldingen te hebben van plaatsjes waar hij zelf niet kon fotograferen).

Aan het einde van ons gezellige gesprek geeft meneer Verhagen ons nog wat wijze woorden mee. “Je moet er zelf iets van maken ook als je ouder wordt, gaan kniezen achter het raam helpt niet”. Ik bedank meneer voor het mooie gesprek en als dank krijgt hij de mooie “op de koffie bij” mok van Heemzicht.